Jesień i powroty

Jesień. Wyciągam kolorowy kubek z szafy i zaparzam po raz pierwszy w tym sezonie herbatę z malinami. Wspominam swoje dzieciństwo, zbieranie kasztanów do małego koszyczka z różową kokardą i zapach naleśników ze śliwkowymi domowymi powidłami, które robiła moja babcia. Miały najlepszy smak na świecie, którego za nic nie potrafię odwzorować. Wspominam zbieranie jabłek u cioci w sadzie i gorące kakao, które robiła wieczorem na piecu kamiennym. Pamiętam bukiety kolorowych liści, które z mamą wsadzałyśmy do wazonu i kładłyśmy na stole w kuchni. Jesień. Czy to nie idealny moment na napisanie pierwszego posta w tym sezonie? 

Jesień, mimo tych pięknych dziecięcych wspomnień,  to od kilku lat czas, przed którymi najchętniej ukryłabym się pod kocem w bezpiecznym łóżku, z daleka od potworów, które czyhają we mgle jesiennej aury. Mimo że staram się, jak mogę, by moje podejście zmieniło się w duńskie hyggowanie, to moje starania kończą się na spoglądaniu w okno z uczuciem tęsknoty w środku, której sama nie potrafię wytłumaczyć. Złotego środa szukam co roku w jesiennych urlopach, które chociaż na chwilę pozwalają mi na ucieczkę. W tym roku znalazłam się w małej wsi przy granicy słowackiej, położonej w dolinie, z której rozciągał się niesamowity widok na Tatry. Cisza, spokój, ukojenie dla duszy, a także mnóstwo pięknych nowych wspomnień. Zdałam sobie sprawę, że mimo mojej ogromnej miłości do dużych miast, to właśnie własny domek blisko natury z pięknym widokiem, to będzie moje miejsce na tym świecie, w którym ukryję się przed zmorami jesieni. 

Tym oto krótkim jesiennym akcentem wracam do publikowania regularnie opowiadań o mojej bohaterce. Zdążyły się już nieco zakurzyć w tej wirtualnej szufladzie ;) Dlatego też zapraszam do zaglądania tutaj częściej, może razem znajdziemy sposoby na umilenie sobie tej jesieni.